“เราสนใจว่าถ้ากลับไปอยู่บ้าน แล้วเราจะทำงานอะไรยังไงได้บ้าง หลังจากที่เราอยู่บ้าน เราก็เห็นว่างานผ้าในหมู่บ้านมีการเติบโตเยอะมาก มันมี Demand และ Supply ในหมู่บ้านสูงมากอยู่แล้ว แต่ว่าสิ่งที่มันเกิดขึ้น มันมีขยะที่มันเกิดจากเส้นใยอยู่เยอะมาก

      จากการสังเกตว่าในหมู่บ้านเต็มไปด้วยเศษผ้าสีคราม และจากเศษผ้าเหลือทิ้งซึ่งเหลือจากการทำเสื้อผ้าย้อมคราม หมิวก็คิดว่าจะทำอย่างไรกับเศษผ้าจำนวนมากเหล่านี้ดี เธอจึงคิดไอเดียขึ้นในมาได้  

      “ในตอนที่ไปเรียนที่อินเดีย มันมีหมู่บ้านที่เขาทำกระดาษอยู่ใกล้ ๆ หมู่บ้านที่เราเคยอยู่ เราเคยไปดูเขาทำครั้งนึง ที่นั่นเขาก็ใช้ผ้าเส้นใยฝ้ายรีไซเคิล ซึ่งมาจากโรงงานอุตสาหกรรมเส้นใยเหมือนกัน ก็เลยคิดขึ้นมาว่าถ้าบ้านเราเอาเศษผ้ามาทำกระดาษวาดรูปในคุณภาพเดียวกันกับที่อินเดียทำได้ก็คงจะดี เพราะว่ากระดาษที่อินเดีย ผิวสัมผัสมันจะเป็นกระดาษใยฝ้าย ซึ่งเป็นกระดาษวาดรูปสีน้ำเกรดอาร์ติสที่ดีที่สุดในโลก ถ้าเราเอาเศษผ้าที่บ้านมาทำเป็นกระดาษเหมือนกัน มันคงมีมูลค่าเพิ่มได้” 

        จากนั้นการเดินทางกลับไปอินเดียอีกครั้งเพื่อเรียนทำกระดาษจึงเกิดขึ้น

        ประสบการณ์จากอินเดียทำให้เธอพบว่า เครื่องไม้เครื่องมือในการปั่นเส้นใยเพื่อทำกระดาษในหมู่บ้านไม่ได้สมบูรณ์พร้อมมากนัก เธอจึงต้องปรึกษากับกลุ่มคนหลาย ๆ ฝ่าย เพื่อพัฒนาการทำกระดาษ

       “เราไปถามอาจารย์มหาลัยมาบ้างว่าจะย่อยฝ้ายยังไง เพราะมันต่างกันตรงที่ผ้าของอินเดียเขาบางแล้วเขาทอโรงงาน เส้นใยมันก็จะเล็กกว่า แต่ผ้าบ้านเราเป็นผ้าขึงมือ ดึงเส้นด้วยมือ และทอมือ มันจะหนาและมีผิวสัมผัสที่เรียบไม่เท่าของอินเดีย พอไปหาอาจารย์ก็เลยได้รู้ว่าต้องใช้จุลินทรีย์ในท่อน้ำทิ้ง เพื่อให้ไปย่อยเส้นผม ย่อยฝ้าย และได้วิธีการมาทำกระดาษแบบที่เป็นธรรมชาติอย่างที่เราต้องการมา”

       นอกจากนี้เธอยังได้มีโอกาสไปรู้จักกับเจ้าของโรงงานเส้นใยผ้าเจ้าหนึ่ง ซึ่งเธอได้ปรึกษาเขาว่า ถ้าส่งผ้าเก่าเราไปรีไซเคิลให้เป็นเส้นใยใหม่ จะสามารถทำได้ไหม ทางโรงงานก็ตอบมาว่าทำได้ ทั้งยังใช้เชื้อเพลิงและน้ำน้อยกว่าการผลิตเส้นใยใหม่เยอะมาก 

      โชคดีที่เจ้าของโรงงานเองก็มีความสนใจในเรื่องของการรีไซเคิลผ้าเก่าอยู่แล้ว จึงได้ร่วมมือกันทำเรื่องเส้นใยรีไซเคิลขึ้นมา จึงเกิดผลิตภัณฑ์เป็นกระดาษที่มาจากเศษผ้าในหมู่บ้านตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

      การนำเศษผ้าเหลือใช้ซึ่งเมื่อก่อนคือเศษขยะจำนวนมหาศาลในหมู่บ้านมารีไซเคิล เป็นกระบวนการที่สอดคล้องกับการพัฒนาที่ยั่งยืนเป้าหมายที่ 12 ที่สนับสนุนการผลิตและการบริโภคที่ยั่งยืน ซึ่งสนใจกระบวนการผลิตที่เกี่ยวข้องกับการลดขยะ การนำสิ่งของมารีไซเคิลเพื่อใช้ใหม่ 

      กระบวนการนี้ได้ถูกระบุเพิ่มเติมเอาไว้ในเป้าหมายที่ 12.8 อธิบายว่าการพัฒนาที่ยั่งยืนสนับสนุนการลดการเกิดของเสียโดยให้มีการใช้ซ้ำ และการนำกลับมาใช้ใหม่ให้มากที่สุด

      หมิวบรรยายว่า “ในเดือนหนึ่งจะมีเศษผ้าครามในหมู่บ้านอยู่ที่ประมาณ 100 กิโลกรัม เป็นเศษผ้าเล็ก ๆ ที่คนจะนำไปทิ้ง และทำให้มูลค่าของเศษผ้าตรงนี้เป็นศูนย์และส่งผลกับสิ่งแวดล้อมด้วย แต่เมื่อเอามาปั่นเป็นกระดาษ เศษผ้าที่จะกลายเป็นขยะก็มีมูลค่าขึ้นมาได้ และยังช่วยลดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมด้วย”

      “ถ้าเราเอามาปั่นเป็นกระดาษ เราสามารถทำให้มันมีมูลค่าขึ้นมาได้ อย่างกระดาษแค่ A4  กระดาษวาดรูป 20 แผ่น ก็ราคา 600-700 บาท อันนี้คือมูลค่าที่มันเกิดขึ้นจากเศษผ้า” เธอคำนวณให้เราฟัง 

       “เคยทดลองดู ถ้าเอาเศษผ้า 30 โลไปปั่นเป็นเส้นใย มี Waste (ขยะหรือเศษอื่น ๆ ที่เหลือจากการปั่นผ้า)น้อยมากเลยค่ะ มันได้กลับมาเกือบอีก 30 กว่าโล ซึ่ง สามารถทอผ้าได้ทั้งหมด 39 เมตร ซึ่ง 39 เมตรตัดเสื้อเพิ่มได้อีก ตัวละ 2 เมตร ตก 15 ตัว เท่ากับเสื้ออีก 15 ตัวที่มันไม่ได้ถูกทิ้ง”